|
Het Ikea-avontuur van Paikea.
Op internet had ik al uitgepluist welk kastje ik in plaats van het afgrijselijke witte, open kastje wilde. Het achterlijk lelijke witte kastje had ik zelf trouwens niet aangeschaft, de vorige bewoonster had het achtergelaten en aangezien ik zelf geen meubels had kwam die goed van pas.
Na verloop van tijd meubels gekocht naar mijn eigen smaak, maar het enige wat nog miste om mijn giraffe-safariwoonkamer compleet te maken was een mooi kastje.
Op internet een mooi kastje gevonden, dat het eigenlijk een slaapkamerkast was, kon mij weinig schelen. Ik was verliefd geworden en ik moest hem hebben! Dus ben ik woensdag 2 uur eerder weggegaan van mijn werk (lang leve flexibele werktijden) en hup! Op naar Ikea.
Vanaf mijn werk is de Ikea maar een kwartiertje rijden, dus dat was wel prettig. Muziekje op, raampje open, wind door mijn haar en de zon op mijn gezicht maakte me intens gelukkig.
Ik aangekomen bij Ikea, plekje voor de deur. Ideaal!
Door de opgestelde woonkamers heengerend, de keukens even bekeken, me geirriteerd aan van die gelukzalige stelletjes die elkaar na elke 2 meter even een kusje moeten geven, mezelf door de eetkamermeubels heengeworsteld. Iets te lang blijven staan, want ik moet ook nog nieuwe stoelen hebben.
Mezelf een schop onder mijn hol gegeven en verder gegaan naar de slaapkamers.
Ik scan alle kastjes, maar wat zag mijn oog? Mijn kast stond er niet bij!
Redelijk teleurgesteld liep ik verder, totdat ik om de hoek kwam. Er kwam haast engelenmuziek uit de speakers, want daar stond het walhalla van slaapkamerkastjes.
En zodra ik de mijne zag durfde ik toch te menen dat er een aureool boven het kastje kwam hangen, alsof hij al wist wat er ging komen.
En toen kwam de klap. Het kastje wat ik had uitgekozen was veel te kolossaal! Te groot en mijn woonkamer is redelijk smal, dus dat ging hem niet worden. Gelukkig stond zijn kleine broertje ernaast en ik voelde daar gelijk een klik mee. Ik trek zijn laadje open en hij leek me te zeggen dat het goed was zo.
Zonder erover na te denken had ik de beslissing al gemaakt, ik zou het broertje mee naar huis nemen en er met al mijn liefde voor gaan zorgen!
Ook was ik erg blij dat ik 60 euro had uitbespaard, dus mocht ik van mezelf allemaal leuke hebbedingetjes meenemen voor 60 euro.
Eenmaal mezelf door de badkamerzooi en kinderkamersnuisterijen doorgeworsteld, kwam ik bij de magische trap "waar elke week meer dan 80.000 voeten overheen lopen". Beneden pakte ik op automatische piloot een winkelwagen en een gele Ikea-tas en bij het aanzien van al die leuke spullen kroop er een prettige rilling over mijn rug.
Maar toen ging ik nadenken. Ik moest het broertje meenemen op een stellingwagen. En een stellingwagen met een winkelwagen tegelijkertijd duwen, leek me onmogelijk.
Toen kwam het besef. Ik kon maar zoveel hebbedingen meenemen als er in de gele tas pasten.
Uiteindelijk dingen meegenomen die ik echtechtechtecht heel erg nodig had (mooi he, vrouwenovertuigingskracht) en ik had mijn gele tas mooi gevuld. Eerst nog een kwartier getwijfeld welke waterplantjes ik mee zou nemen en ik kwam aan bij de stellingwagens.
En dat vind ik zo idioot van Ikea he! Wel stellingwagens uit zo'n rek kunnen trekken, maar nergens je winkelwagen neer kunnen zetten! Dus ik de gele tas uit mijn wagen gehaald, een stellingwagen uit de magische stellingwagenfile gehaald en mijn winkelwagen stiekem in een hoekje neergezet. Voordat je meteen gaat oordelen, ik wilde een verkoper vragen, maar die hadden het allemaal veel te druk met andere dingen. Als ik iets wilde vragen, liepen ze me zo voorbij.
Ik als dappere dodo met mijn stellingwagen naar de juiste stelling en het juiste vak, waar mijn nieuwe aanwinst zou staan. Ik keek ernaar en was me meteen bewust van het feit dat het me niet zou gaan lukken om dat pakket op de stellingwagen te krijgen. Dus besloot ik mijn vrouwlijke charmes in de strijd te gooien. Ik had al gezien dat er een man in een stelling achter die van mij aan het kijken was, dus ik besloot hem te tackelen in het voorbijgaan.
Ik was als een tijger die zijn slachtoffer aan het besluipen was.
Op een gegeven moment was het moment daar dat ik de bewuste tackel moest uitvoeren. Ik gooide mijn schouders naar achter, gooide mijn haar los en zette een onschuldige blik op.
"Meneer, mag ik u wat vragen?" En de meneer kijkt me aan en loopt verder! Wat een *^$%(^! Dus ik word pissig en voor dat ik het weet schreeuw ik "Hallo! Ik vroeg u wat!".
Toen kreeg de meneer blosjes op zijn wangen en legde me in het Engels uit dat hij geen Nederlands sprak. Dus ik in het Engels gevraagd of hij me Please, Please, Very Please wilde helpen met het pakket. Dat wilde hij wel en voordat ik met mijn ogen kon knipperen lag het pakket op de stellingwagen.
Yes! Dat was me gelukt!
Toen kwam het volgende struikelblok. Ik kan namelijk niet omgaan met stellingwagens. Vooral niet als er wat opligt. Sturen lukt me gewoon niet met die krengen! Dus ik (zonder dingen te raken, al moest ik af en toe wel achteruit om een nieuwe koers in te zetten) uiteindelijk bij de kassa, bekaf. En natuurlijk, waar de Ikea in Amsterdam 20 kassa's heeft, waren er maar 2 open. Dus er stond een enorme rij. En uiteraard stond ik in de rij die op het oog het snelst gaat, maar zodra je erin staat alleen maar moeilijke mensen bevat.
Na 20 minuten wachten was ik eindelijk aan de beurt!
Alles op de band gelegd, pakket gescand en een kadopas gegeven. En uiteraard pakte het systeem die pas niet. Nog eens tien minuten gewacht tot het systeem het pasje eindelijk had ingelezen en toen de schade betaald. Helemaal hyperdepiep naar buiten, want ik had mar voor 15 euro extra spullen gekocht. Min kadopas kwam dat uit op 5 euro. Dat had ik even mooi voor elkaar!
Ik weer het gevecht aangegaan met de stellingwagen en naar mijn auto gelopen. Eenmaal bij mijn auto had ik al besloten dat ik het niet eens ging proberen om dat pakket mijn auto in te krijgen. Dus heb ik alleen mijn voorbank naar voren geklapt en ben ik om me heen gaan kijken naar sterk uitziende mannen. En jahoor! Achter me stond een man heel vakkundig pakketten in zijn auto te laden en zodra hij klaar was en ook zijn dochter in de auto had gezet besloot ik mijn kans te pakken. Dus weer schouders naar achter, haar losgooien en dit keer een brutale blik. Ik vroeg hem of hij me kon helpen, want zelf ging het me niet lukken.
Schijnbaar zijn er toch nog mannen die enorm gevoelig zijn voor hulpeloze meisjes, want hij kwam me direct helpen. Nog geen twee minuten later lag het pakket in mijn auto. Hulde!
Ik stapte in de auto, raampje weer open, muziekje weer aan, zonnetje stond tegen mijn achterhoofd en ik was moe, maar voldaan.
Lekker naar huis gereden en eenmaal thuis wist ik wat me te doen stond.
Ik stuurde mijn beste vriend een smsje.
Ik: "Je weet dat ik je heel lief vind he?"
Hij: "Jaaaaa...."
Ik: "En nu heb ik een kastje bij Ikea gekocht he..."
Hij: "Jaaaaa...."
Ik: "En nu had ik al sterke mannen gevonden die het pakket op de stellingwagen en in mijn auto hebben getoverd, maar ik heb nog geen sterke man gevonden die hem uit mijn auto haalt"
Hij: "Ik kom er zo aan!"
Mooi! Geregeld!
Hij was er met een kwartiertje (met dank aan het Hilversums beleid om alles tegelijkertijd open te breken, maar dat is een verhaal an sich) en haalde het pakket uit mijn auto. 5 minuten later stond hij binnen!
Ik zakte vermoeid op de bank, dat had ik maar even mooi voor elkaar!
Ik had al geregeld dat een andere vriend hem elkaar ging zetten en die gebeurtenis heeft zich donderdag plaatsgevonden. Onder alziend oog van mij ging hij aan de slag. En vrij snel werd het al een echte kast! Het kastje voelde zich zienbaar gelijk thuis, hij paste zich meteen aan aan zijn omgeving en ging op in het geheel.
Ik keek ernaar. En ik zag dat het goed was!
Amen.
Laatst bijgewerkt door Paikea op 19 maart 2010, 20:56, in totaal 2 keer bewerkt.
|
Inloggen
Registreren
Help
